จริงๆ ช่วงนั้นผมรู้สึกดีมากเลยนะ (แม้ว่ามันจะเหนื่อยก็ตาม ช่วงนั้นทำงานอื่นอีก 3 อย่าง 7 วันรวด)
คือ มันเหมือนกับหัวสมองมันแล่นอยู่ตลอลเวลาเกี่ยวกับเรื่องนี้ คล้ายๆ มันเหมือนกับเวลาคุณเปิด
ช่องรับคลื่นพลังความเป็นไปได้ให้มันกว้างแล้ว เดี๋ยวมันก็มีพลัง มีความคิดดีๆ ไหลเข้ามาในหัวได้เองเรื่อยๆ
ซึ่งพอเราเขียนออกมาได้ทุกวันทุกวัน มันก็เหมือนกับเราได้สร้าง productivity หรือ
สิ่งที่ (มโนฯ เอาเองว่า) มีประโยชน์ออกได้เรื่อยๆ มันก็เลยรู้สึกดีอ่ะนะ
จาก Blog กากๆ ที่เขียนไว้อ่านเองคนเดียว ก็เริ่มมีคนเข้ามาอ่านมากขึ้นเรื่อยๆ
มีคนเข้ามาทักมาคุย add friend ด้วยเรื่อยๆ
ยิ่งกว่านั้นมีคนเอาไปรวมเล่มใน blog เค้าด้วยด้วย surprise สุดๆ
http://group.wunjun.com/jomjonejadet/topic/568422-14693/
ถ้าใครเคยอ่าน Series นั้นก็จะรู้ว่ามันมีแต่เครื่องหมายคำพูดและไม่ได้เรียบลำดับใดๆ เลย 555
เหมือนผมหลุดจากกรอบที่ต้องเขียนเรียบเรียงให้มันดี กลายเป็นไร้กรอบไร้แบบแผนไปเลย
ซึ่งไอ้การไร้กรอบก็ดี หรือ การออกนอก Comfort Zone เองก็ดี
กลับให้ผลลัพธ์ที่น่าประหลาดใจ
ซึ่งสรุปแล้วผมก็ปิ๊งขึ้นมาได้วว่า ถ้าอยากจะออกนอก Comfort Zone
เจ้าเซกานิก เอฟเฟค นี่แหละคือหนึ่งในกุญแจสำคัญ
และผมกำลังใช้มันอยู่อีกครั้ง!!!
(เขียนโคตรบิ้วตัวเองเลย กลัวไฟมอด 555)
No comments:
Post a Comment